Angst voor Liefde

Elke mens verlangt naar Liefde. Dit is een basisbehoefte, onze natuur, wie we in essentie zijn.
Hoe kan het dan dat je als mens toch ook angst kunt hebben voor Liefde?
 
 
Ego en identificaties
 
Deze angst komt eigenlijk voort vanuit het ego, en kan zich bijvoorbeeld uiten als jezelf erboven zetten “ik heb niemand nodig”, of jezelf onbewust saboteren in het ervaren van liefde en verbinding.
 
Het ego is een samenraapsel van allerlei aspecten waarmee je jezelf identificeert, dat je zelfbeeld vormt. Deze aspecten zijn overtuigingen, normen en waarden, ervaringen, gevoelens en emoties, je gedragingen, gewoontes, enz. … die vormen je ego.
 
Je kan jezelf identificeren met zowel positieve als negatieve eigenschappen. Dit kan deels bewust en deels onbewust zijn.
De onbewuste identificatie gaat over aspecten die je veroordeelt en die TE pijnlijk voelen voor jezelf. Vb. bepaalde valkuilen, pijnlijke herinneringen, pijnlijke emoties, negatieve overtuigingen over jezelf en anderen, ook bepaalde kwaliteiten in jezelf kan je veroordelen (vb. omdat je hierin misgegrepen werd) ….
Die ga je dus wegstoppen in je onbewuste, ook wel de schaduw genoemd. Dit wegstoppen is een beschermingsmechanisme.
 
 
Wat kan het nadeel van deze identificaties zijn?
 
Identificatie wil zeggen dat je gelooft “ik BEN ….” in plaats van “soms gedraag ik me zo”.
Vb. “Ik ben egoïstisch” in plaats van “in die situatie heb ik me egoïstisch gedragen”.
Voel je het verschil?
Het eerste, de identificatie, is veel pijnlijker om te ervaren.
Toch leeft dit zo bij veel mensen, omdat deze overtuigingen “ik ben (iets negatief)” een collectieve pijn is die doorheen generaties onbewust wordt doorgegeven.
 
Echter deze negatieve identificatie is een illusie: elke mens is in de kern liefdevol, maar dit kan versluierd geraken door misvattingen over onszelf die pijnlijk voelen. Vanuit die onbegrepen pijn kunnen we wel negatief gedrag stellen. En soms kan dit inderdaad heel destructief gedrag zijn, zoals we soms ook op het nieuws kunnen zien of horen. Aan dit gedrag dient uiteraard een grens worden gesteld.
 
Echter je kan ook een grens stellen zonder je te identificeren met dit destructief gedrag (van jezelf of de ander).
De identificatie met het negatief gedrag zorgt ervoor dat je jezelf te kort doet.
Namelijk je miskent de liefdevolle kern in jezelf, de liefde die je in WEZEN bent, je Ziel. En de bijhorende ZIJNS -kwaliteiten die hieruit kunnen voortvloeien zoals wijsheid, creativiteit, vreugde, liefde, kracht, moed, …
Je bent dit als het ware vergeten, en gelooft dat je enkel het ego bent.
Dus doordat je vergeet wie je echt bent, een liefdevol wezen, neemt het ego alle macht. Het zit dan achter het stuur van de wagen die op jouw levenspad rijdt, waarbij je contact (deels) verloren hebt met je ziel, je werkelijke wezen.
 
Bij identificatie met je ego is er dus een schijnbare afscheiding met je ware zelf, je liefdeswezen. Ten diepste leeft het ego hierdoor onbewust voortdurend in angst omdat het zich afgescheiden voelt van deze onvoorwaardelijke liefde, je ware kern.
Vanuit deze onbewuste angst ga je ook leven vanuit strijd, je moet voortdurend vanalles regelen, onder controle hebben en houden, proberen macht te ervaren, e.a. … om jezelf “veilig” te kunnen voelen. Dit kan stress en lijden creëren.
Dit kan in heel veel verschillende soorten gedragingen zich uiten, ook in verschillende mate van intensiteit. Dit hangt af van in welke mate je jezelf identificeert met je ego en in welke mate je jouw ware liefdeswezen begint te herinneren en ervaren.
 
 
Angst voor Liefde
 
Wetende dat de identificatie met je ego uiteindelijk lijden creëert, dan lijkt het logisch dat je deze identificatie graag willen loslaten en je gaat kiezen om te gaan leven vanuit je liefdeskern, je Ziel.
 
Echter dit is niet zo logisch … vanuit het ego bekeken.
 
Namelijk je kan onbewust de overtuiging hebben dat deze negatieve identificatie je meer voordeel oplevert, dan als je dit zou loslaten.
Deze overtuiging is ontstaan omdat je dit ooit zo ervaren hebt.
Voorbeeld:
-  Je kreeg als kind vooral of alleen aandacht als je negatieve gedrag stelde.
-  Onmacht ervaring bij trauma, waardoor de enige manier om toch macht te ervaren was om dan maar te “kiezen” voor de pijn. Het “kiezen” geeft je dan een soort gevoel van toch ook macht te hebben, ook al is het destructief. Deze laatste kan een hele moeilijke zijn om te doorzien en erkennen bij jezelf.
- Soms kan je jezelf zo diep gaan identificeren zijn met “ik BEN slecht”, waardoor je jezelf gaat vastklampen aan “slecht zijn”, omdat dit je een gevoel geeft van bestaansrecht, zelfs al is deze destructief. Het idee om dit los te laten, kan dan een onbewuste doodsangst in je oproepen, want “dan besta ik niet meer.” 
Vanuit deze onbewuste dynamiek in jezelf, kan het ontvangen en ervaren van Liefde dan bedreigend voelen voor je ego.
Je gaat dan strijden tegen alles wat dit negatief zelfbeeld en het eruit voortvloeiend gedrag, zou kunnen gaan ontkrachten. Ook al lijd je hieronder, vanuit het ego bekeken is de drang om te blijven “leven” groter dan het willen vermijden van lijden.
 
… totdat dit het niet meer is.
Uiteindelijk wordt het lijden zo groot, dat je ego “kraakt”: het geeft zich uiteindelijk over aan de Ziel, het accepteert het ‘sterven’. Dit is geen letterlijk sterven, maar het loslaten van de identificaties en overlevingsmechanismen. Er ontstaat dan een opening in jezelf waarbij je terug meer kan herinneren wie je werkelijk bent, je Ziel, onvoorwaardelijke Liefde. Het ego wordt dan dienstbaar als een instrument voor de Ziel.
 
Dit is geen zwart-wit verhaal, maar een geleidelijk proces van bewustwording.
 
 
Herinneren wie je werkelijk bent
 
Er is een ingebouwd systeem in het leven dat ervoor zorgt dat elke mens vroeg of laat zich terug zijn ware wezen gaat herinneren en erkennen.
Het is zo dat hoe meer we vanuit identificatie met ons ego leven, hoe groter de pijn en lijden dat we ervaren. Dit lijden is uiteindelijk de motivator om op zoek te gaan naar verlichting van dit lijden, omdat dit ondraaglijk wordt.
Bij dit ‘kraken van het ego” word je o.a. geconfronteerd met dat je overlevingsmechanismen niet meer werken.  De prijs die je voor deze mechanismen betaalt wordt groter dan hetgeen je ermee tracht te vermijden. Dit zorgt ervoor dat je beetje bij beetje de weg naar binnen aangaat.
 
Dit is een innerlijke reis om stap voor stap je ego te leren kennen:
- waar identificeer ik me allemaal mee?
- welke overtuigingen heb ik?
- welke pijnen en angsten?
- waarom gedraag ik me op bepaalde manieren?
- hoe word ik getriggerd door andere mensen, door situaties, …?
- wat zijn mijn beschermingsmechanismen?
- e.a. ….
Stap voor stap word je ook bewuster van de destructieve mechanismen, de strijd tegen liefde: je gaat observeren telkens wanneer je de neiging hebt om jezelf vast te zetten in negatieve identiteit. Dit kan heel subtiel gebeuren, als een automatisme, waarbij je een soort onbewust genoegen schept in negativiteit en het lijden van jezelf. Het geeft je een soort gevoel van “ik leef” maar op een vervormde destructieve manier.
Hier zit een grote kracht in verborgen maar door verwarring heb je geleerd om deze kracht verkeerd te richten: tegen jezelf en het leven, in plaats van voor jezelf.
Echter elk moment wanneer je doorhebt bij jezelf “he, wat ik nu net dacht en/of voelde (of deed) is een uiting van dit mechanisme in me”, en je kan hier dan met begrip naar kijken zonder dit te veroordelen, dan wordt dit mechanisme telkens een stukje ontkracht. 
Tijdens deze innerlijke reis kan je doorheen een fase gaan waar je ook leert om oude opgeslagen pijnlijke emoties te bevrijden, zonder jezelf erin te verliezen.
 
Dit bewust leren kennen van je ego is eerst nodig, alvorens je de identificatie ermee kan loslaten.
Je leert alles waar te nemen in jezelf:

1. (H)erkennen
2. Begrip
3. Acceptatie: je oefent de veroordelingen los te laten naar wat je observeert in jezelf.

Je gaat doorzien dat “IK BEN slecht” een misvatting is, maar dat je wel jezelf soms negatief kan gedragen. Dit geeft ruimte en opening om dit gedrag van jezelf te erkennen, maar zonder te veroordelen als “ik ben slecht”. Je kan hierdoor ook meer inzicht en begrip krijgen van waaruit je soms dit gedrag stelt, en wat je nodig hebt om te oefenen in ander gedrag, maar steeds vanuit liefde naar jezelf. In elk negatief gedrag (valkuil) zit trouwens een kwaliteit verborgen, die je opnieuw kan leren ontdekken in jezelf.
 
Dit hele proces van (leren) waarnemen is eigenlijk het hervinden van je liefdeskern. Deze veroordeelt niet, dat is de onvoorwaardelijke liefde.
Dit zorgt ervoor dat je geleidelijk aan de identificatie met je ego kan loslaten.
Het ego wordt herkend, het is een onderdeel van jezelf, maar het verhuist naar de passagiersstoel op je levenspad. Je ziel, je ware kern, gaat achter het stuur zitten.
 
Dit is niet zwart-wit maar een gradueel proces. Ook wanneer je ziel meer en meer de leiding neemt in jezelf, dan kan je ook nog momenten, periodes, ervaringen hebben waarbij je jezelf weer even verliest in je ego. Dit zijn dan verdere verdiepingen in bewustwording van jezelf.
Hoe meer je gaat leven vanuit je ziel, hoe meer ook je opnieuw jouw zielskwaliteiten of ZIJNS-kwaliteiten gaat herontdekken.
Het ervaren van deze ZIJNS- kwaliteiten gebeurt vanuit een vredevol gevoel, er is geen strijd rond, je hoeft niets te bewijzen hierbij of erkenning te krijgen. Je kan dan leven in vrijheid en verbinding.
 
 
 
© Kristel De Smedt

​