Persephone
Er was eens....
een kind verdwaald in het bos van illusies.
Elke boom fluisterde een gedachte naar het kind, beloftes van schijnbaar geluk.
Het kind deed haar uiterste best om deze gedachten waar te maken, toch vond niet waar het wezenlijk naar verlangde.
De pijn van onvervuldheid leidde het kind naar een donker meer midden in het bos.
Zachtjes hoorde het een fluistering diep vanuit het meer
"kom kijken, mijn kind, ik wacht hier op jou sinds het allereerste begin".
Het kind boog zich voorover en zag de reflectie van zichzelf.
Een eerste gevoel was angst en afwijzing, dit hadden de bomen haar zo ingefluisterd.
Toch er was niets meer te vinden in het bos, dus bleef het kind kijken naar zichzelf.
Eerst werd het meer donkerder en donkerder ... stormen verschenen met bliksem, regen en donder.
"Wees niet bang" zei het meer "dit ben jij, zo krachtig als donder, lichtgevend als bliksem, en heldervoelend als het water"
Het kind voelde zich ontwaken, alsof ze uit een lange winterslaap weer tot leven kwam.
De reflectie in het water werd steeds helderder en helderder, groter en groter... ze zag een volwassen wezen verschijnen.
Deze nam het kind bij de hand tot ze samen versmolten tot één.
De zon kwam op en stralend licht scheen overal.
Ze doorzag het meer tot op de bodem en zag de ontelbare schatten schitterend aanwezig.
"Ook dit ben jij" zei het meer "schatten eeuwig schitterend in jou, ze waren enkel versluierd door illusie".
Ze draaide zich om. Het bos was er nog. Fluisterend.
Maar het kind keek hen liefdevol aan en de fluisteringen wiegden zachtjes langs haar heen.
Ze was niet meer verdwaald want er was niets meer om naar te zoeken.
een kind verdwaald in het bos van illusies.
Elke boom fluisterde een gedachte naar het kind, beloftes van schijnbaar geluk.
Het kind deed haar uiterste best om deze gedachten waar te maken, toch vond niet waar het wezenlijk naar verlangde.
De pijn van onvervuldheid leidde het kind naar een donker meer midden in het bos.
Zachtjes hoorde het een fluistering diep vanuit het meer
"kom kijken, mijn kind, ik wacht hier op jou sinds het allereerste begin".
Het kind boog zich voorover en zag de reflectie van zichzelf.
Een eerste gevoel was angst en afwijzing, dit hadden de bomen haar zo ingefluisterd.
Toch er was niets meer te vinden in het bos, dus bleef het kind kijken naar zichzelf.
Eerst werd het meer donkerder en donkerder ... stormen verschenen met bliksem, regen en donder.
"Wees niet bang" zei het meer "dit ben jij, zo krachtig als donder, lichtgevend als bliksem, en heldervoelend als het water"
Het kind voelde zich ontwaken, alsof ze uit een lange winterslaap weer tot leven kwam.
De reflectie in het water werd steeds helderder en helderder, groter en groter... ze zag een volwassen wezen verschijnen.
Deze nam het kind bij de hand tot ze samen versmolten tot één.
De zon kwam op en stralend licht scheen overal.
Ze doorzag het meer tot op de bodem en zag de ontelbare schatten schitterend aanwezig.
"Ook dit ben jij" zei het meer "schatten eeuwig schitterend in jou, ze waren enkel versluierd door illusie".
Ze draaide zich om. Het bos was er nog. Fluisterend.
Maar het kind keek hen liefdevol aan en de fluisteringen wiegden zachtjes langs haar heen.
Ze was niet meer verdwaald want er was niets meer om naar te zoeken.
Bovenstaand verhaal geeft de essentie weer van wat therapie kan betekenen.
Het is een pad naar ontmoeting met je ware zelf.
Tijdens je leven kan je door allerlei ervaringen vervreemd geraakt zijn van jezelf: je leeft vooral in functie van wat je denkt wat zo hoort of er van je verwacht wordt, soms bewust maar meestal onbewust. Dit kan heel subtiel zijn.
Eigenschappen van jezelf die niet lijken te voldoen aan deze verwachtingen, duw je weg, deze verdwijnen 'in het meer'.
Dit is een mechanisme dat zich in elke mens in mindere of meerdere mate voordoet, elk met zijn eigen thema's, en ontstaat reeds op jonge leeftijd.
Het wegduwen van deze delen in jezelf, zal zich op termijn gaan uiten in allerlei klachten zoals depressieve gevoelens, verlieservaringen niet verwerkt krijgen, eenzaamheid en leegte, verveling, stress, burn-out, moedeloosheid en vermoeidheid, gebrek aan assertiviteit, (faal)angst en uitstelgedrag, verlegenheid en moeite met relaties, steeds in conflicten verzeilt geraken e.a. .....
Deze klachten kunnen op hun beurt invloed hebben op bijvoorbeeld geen job vinden die bij je past, het stuklopen van relaties, e.a ....
Soms kan je deze problemen of klachten doorwerken en achter je laten, maar soms ervaar je dat je hierin blijft vastzitten.
Wat je ook probeert, niets lijkt te helpen. Zoals in het verhaal hierboven; dan verdwaal je in het bos en blijf je in cirkels draaien.
Dezelfde moeilijke ervaringen komen steeds opnieuw op je pad, als een patroon.
Je krijgt van alles ingefluisterd, door anderen of je eigen gedachten, maar niets leidt tot een vervullende oplossing.
'Het meer' in het bos dat tot je roept, is jouw innerlijke wijsheid, die weet dat de weg tot heling, vervulling en geluk, de weg naar binnen is.
Deze uitnodiging tot zelfreflectie, is de rode draad in therapie.
Waarom is dit nodig?
Omdat zelfreflectie jou vele sleutels in handen geeft.
De sleutel tot meer inzicht, begrip en liefde voor jezelf.
Liefde voor je kwaliteiten èn valkuilen, je gevoelens en emoties, je gedachten en overtuigingen en al het potentieel dat je in je draagt.
De sleutel ook om jouw kracht naar boven te halen om je uitdagingen aan te gaan en op te lossen.
Belangrijk op deze weg: zelfreflectie is niet enkel via je gedachten, maar ook bewust gaan voelen in jezelf.
Soms kan het dan even stormen, maar nadien is het opgeklaard.
Zo kan je steeds helderder zien tot op de bodem van het meer, en jezelf bevrijden van onnodige ballast:
overtuigingen en gedragingen die jou niet langer dienen en je beperken in je leven, die laat je los.
Deze reis naar binnen kan spannend voelen, maar je hoeft het niet alleen te doen.
Therapie kan hierbij helpen, ook al ben jij de enige die jezelf kan helen,
als therapeut kan ik jou hierbij ondersteunen vanuit liefdevolle aanwezigheid.
Het is een pad naar ontmoeting met je ware zelf.
Tijdens je leven kan je door allerlei ervaringen vervreemd geraakt zijn van jezelf: je leeft vooral in functie van wat je denkt wat zo hoort of er van je verwacht wordt, soms bewust maar meestal onbewust. Dit kan heel subtiel zijn.
Eigenschappen van jezelf die niet lijken te voldoen aan deze verwachtingen, duw je weg, deze verdwijnen 'in het meer'.
Dit is een mechanisme dat zich in elke mens in mindere of meerdere mate voordoet, elk met zijn eigen thema's, en ontstaat reeds op jonge leeftijd.
Het wegduwen van deze delen in jezelf, zal zich op termijn gaan uiten in allerlei klachten zoals depressieve gevoelens, verlieservaringen niet verwerkt krijgen, eenzaamheid en leegte, verveling, stress, burn-out, moedeloosheid en vermoeidheid, gebrek aan assertiviteit, (faal)angst en uitstelgedrag, verlegenheid en moeite met relaties, steeds in conflicten verzeilt geraken e.a. .....
Deze klachten kunnen op hun beurt invloed hebben op bijvoorbeeld geen job vinden die bij je past, het stuklopen van relaties, e.a ....
Soms kan je deze problemen of klachten doorwerken en achter je laten, maar soms ervaar je dat je hierin blijft vastzitten.
Wat je ook probeert, niets lijkt te helpen. Zoals in het verhaal hierboven; dan verdwaal je in het bos en blijf je in cirkels draaien.
Dezelfde moeilijke ervaringen komen steeds opnieuw op je pad, als een patroon.
Je krijgt van alles ingefluisterd, door anderen of je eigen gedachten, maar niets leidt tot een vervullende oplossing.
'Het meer' in het bos dat tot je roept, is jouw innerlijke wijsheid, die weet dat de weg tot heling, vervulling en geluk, de weg naar binnen is.
Deze uitnodiging tot zelfreflectie, is de rode draad in therapie.
Waarom is dit nodig?
Omdat zelfreflectie jou vele sleutels in handen geeft.
De sleutel tot meer inzicht, begrip en liefde voor jezelf.
Liefde voor je kwaliteiten èn valkuilen, je gevoelens en emoties, je gedachten en overtuigingen en al het potentieel dat je in je draagt.
De sleutel ook om jouw kracht naar boven te halen om je uitdagingen aan te gaan en op te lossen.
Belangrijk op deze weg: zelfreflectie is niet enkel via je gedachten, maar ook bewust gaan voelen in jezelf.
Soms kan het dan even stormen, maar nadien is het opgeklaard.
Zo kan je steeds helderder zien tot op de bodem van het meer, en jezelf bevrijden van onnodige ballast:
overtuigingen en gedragingen die jou niet langer dienen en je beperken in je leven, die laat je los.
Deze reis naar binnen kan spannend voelen, maar je hoeft het niet alleen te doen.
Therapie kan hierbij helpen, ook al ben jij de enige die jezelf kan helen,
als therapeut kan ik jou hierbij ondersteunen vanuit liefdevolle aanwezigheid.
|
"Geen minuut was te veel, de tijd vloog voorbij tijdens onze afspraken. Ook kon ik zelf het gesprek mee sturen, met wat voor mij op dat moment het belangrijkste voelde." ...
lees meer |
"Het is keihard werken aan jezelf, maar méér dan de moeite waard! " ...
lees meer |
" De gesprekken maakten mij sterker, en ook meer voorbereid op eventuele herval. Ik weet dat ik het niet meer zo ver zal laten komen."... lees meer
|
|
|
LoopbaancoachingCoaching kan voor een deel overlappingen hebben met therapie, het verschil is dat coaching meer afgebakend is rond concrete vragen of problemen, en ook beperkter is in tijd, meestal volstaan een aantal sessies (gaande van 5 à 6 sessies).
Loopbaancoaching is een vorm van coaching die specifiek gericht is op thema's rond 'werk'. Dus allerlei soorten vragen of problemen die je ervaart in je job of loopbaan kunnen hier aan bod komen.
Kwaliteitslabel
|
TherapieTherapie is een diepgaandere vorm van begeleiding dan coaching. Er bestaan verschillende soorten therapie. Zelf geef ik Transpersoonlijk Therapie en Creatieve Therapie.
|
